Lowie is een jonge student journalistiek die in zijn vriendenkring op vraag stick and poke tattoo’s zet – al komt die vraag ook weleens van hemzelf.

“Zo krijg je ook een band met mensen. Een aantal vrienden hebben al een tattoo van mij en daar krijg ik dan ook iets voor terug, bijvoorbeeld een plantje. We doen iets voor elkaar zonder er geld voor te vragen of iets voor terug te verwachten. Dat is heel belangrijk voor mij. Ik geniet ervan dat ik op mijn manier mensen blij kan maken en tegelijkertijd doe ik het voor mezelf – dat is niet contradictorisch. Soms komen er ook leuke verhalen uit.”

De versterkte band die het hem en zijn vrienden geeft, is dan wel heel belangrijk, het is niet het enige. Het is ook een ontspannende activiteit.

“Als je in zo’n economische ratrace zit, dan wil je daarna gewoon je kop leegmaken. Even niet plannen of rushen. Bij een tattoo moet je gelukkig traag werken. Bij vrienden kan je gewoon even loslaten, even het tikken van de klok vergeten.”

De combinatie van gemeenschap en tattoo’s zijn ideaal. Lowie vermijdt het professionalisme van ‘echte’ tattoo artiesten liever.

“Om ontspannen en gefocust te zijn tatoeëer ik bij voorkeur mensen die ik al wat ken. Als ik mensen helemaal niet ken, dan kan het awkward zijn en vraag ik me soms af wat ik waarover we kunnen praten. Daarom besloot ik ook mijn Instagram-account met foto’s van alle tattoos op te verwijderen, zodat ik geen verzoekjes van onbekenden meer kreeg. Ik zou het daarom ook nooit professioneel kunnen doen.”

Hoewel Lowie niet per se beter wil worden – al is dat mooi meegenomen – gelooft hij wel dat maken om te maken typisch voor mensen is.

“Breder genomen denk ik wel dat we als mensen maken nodig hebben. Ik las ooit een boek over het basisinkomen, en ook mensen die zo’n wedde ontvangen blijven maken. Persoonlijk huiver ik van het idee dat je moet werken om te overleven. Het neemt zoveel zin om te maken weg. Moesten we daarentegen kunnen maken omdat we dat willen, dan zouden mensen gelukkiger zijn. Tijdens corona zagen we dat mensen thuis, op zichzelf aangewezen, wel opnieuw probeerden maken, of dat was toch zeker zo in mijn geval. Maken met je handen, dat appreciëren we te weinig.”

Beter kunnen we het zelf niet verwoorden!