“Ik ben een paper-based conservator. Dat omvat alles wat op papier is, van boeken tot wereldbollen en waaiers. Het is een heel uitgebreid spectrum van objecten, met daarbij ook fotografie.Voor mij is conservatie en restauratie het ideale kruispunt tussen wetenschappen en geschiedenis. Oké, ik ben geen wetenschapper en ook geen geschiedkundige, maar in mijn job komen beiden wel samen. Mijn studie begon ik in Antwerpen, maar ik volgde ook een jaar Erasmus in Zwitserland en daarna mijn master in Engeland. Al snel heb ik me ook aangemeld voor vacatures in het buitenland. Zo werkte ik reeds in Chicago en dan nu hier in New Orleans. Ik ben al altijd iemand geweest die niet heel gericht doelen heeft, maar die kijkt wat er op mijn pad komt. Ik heb daardoor al heel wat avonturen beleefd. Het heeft me ook hier in New Orleans gebracht. Ik had nooit gedacht dat ik hier zou wonen en werken. Het is een stuk moeilijker om jobs te vinden in België in mijn werkveld. De reden daarvoor is dat er jammer genoeg niet voldoende aandacht gaat naar restauratie.”

 

Conservatie-restauratie bleek in de praktijk toch anders dan Nayla eerst dacht.

 

“Als jij je een beeld vormt van restauratie, dan denk je waarschijnlijk aan schilderijen, of iets dat je op een werkbank doet. Toen ik begon met conservatie-restauratie dacht ik ook dat ik veel bezig ging zijn met objecten en weinig met mensen. Maar in de praktijk is het eigenlijk helemaal anders. Ik doe eigenlijk veel aan administratief overtuigen. Het einddoel is de langdurige preservatie. Het is de bedoeling dat zoveel mogelijk generaties kunnen genieten van de kunst en het erfgoed dat we bezitten.

Mijn restauratiewerk bekijk ik heel analytisch. Ik heb een object waar iets mee moet gebeuren, het ‘probleem’, en dan de zoektocht naar een oplossing. Voor mij is dat een object en dus heel materieel. Ik kijk niet naar iets vanwege zijn waarde of inhoud, maar ik bekijk het vanwege zijn materiële toestand. Daar ben ik persoonlijk heel strikt in, om die lijn te trekken. Zelfs al is het een Picasso.”

 

Bij haar werk komt dan ook veel kijken.

 

“Veel kunstinstellingen zijn gefocust op tentoonstellingen. Onze collectie telt zo’n 15.000 foto’s en meer dan 40.000 objecten in totaal. Met zoveel in je collectie is er altijd nood aan restauratie. Maar een behandeling gebeurt pas als het object effectief gebruikt wordt, bijvoorbeeld in een tentoonstelling. Omdat de rotatie hier relatief beperkt is, behandel ik minder objecten dan ik zou willen.

Het onderdeel van mijn job dat ik het liefste doe is wetenschappelijk en historisch onderzoek. Ik heb daar ook al een paar publicaties aan gewijd. Daarnaast ben ik op dit moment volop bezig met het schrijven van beursaanvragen om een depot te bouwen. Er is hier in dit museum nog nooit een conservator geweest, dus ik ben samen met mijn collega het hele conservatiedepartement van nul aan het opbouwen.”

 

Toch schuilt er een diepere motivatie achter haar werk, iets dat ze leerde bij haar thuis.

 

“Mijn vader kwam als vluchteling naar België. Zo besef je pas hoe belangrijk visueel en geschreven erfgoed is, zeker voor wie verdreven is van huis en haard. Identiteit en herkomst zijn essentieel voor je zelfbeeld. Daarom is dit werk voor mij belangrijk: het biedt volgende generaties toegang tot hun geschiedenis, hun identiteit."

 

“We beseffen nauwelijks hoe waardevol beeldmateriaal is. Tegenwoordig staat alles op je telefoon. Maar stel je voor dat je moest vluchten en je geen enkele foto van je grootmoeder hebt. Dat je je haar gezicht niet meer kunt herinneren. Als mijn vader oude foto's vond, betekende dat alles voor hem.”

 

Naast haar werk heeft Nayla ook een creatieve uitlaatklep.

 

“Naaien is al jaren een hobby. Ik maak zelf kleren of pas ze aan. Ook boekbinden doe ik graag — dat leerde ik tijdens mijn opleiding. Maar ik vind er niet altijd de tijd voor. Een druk en stressvol leven heeft veel invloed op je gemoedstoestand. Ik heb het heel wat jaren moeilijk gehad om iets te doen buiten het werk, omdat ik te moe was. Dat is nu wel wat beter. Zo ben ik recent begonnen met keramiek. Daar maak ik heel scheve potten en tassen, maar ik vind dat wel heel plezant.” (lacht)

 

Ook heeft Nayla nog veel dromen…

 

“Ik droom ervan om ooit naar de Zuidpool te gaan voor een conservatieproject. Daar zijn verrassend veel initiatieven. Van de eerste ontdekkingsreizigers is best veel achtergebleven, zoals aantal hutten. Vanuit Nieuw-Zeeland en het Verenigd Koninkrijk zijn er nu projecten om die dingen te bewaren in hun oorspronkelijke toestand.

Het andere waar ik mij voor wil inzetten is conservatie en restauratie voor vluchtelingengemeenschappen. Of anders gezegd: War Recovery. Gebieden waar de oorlog woedde en waar erfgoed moet worden teruggevonden en beschermd. Zodat mensen opnieuw toegang krijgen tot wat van hen was. Helaas zijn er momenteel zoveel oorlogen in de wereld.”