“Zoals er iets bestaat als verzamelwoede, moet ik met een herstelwoede zitten. Ik kan het niet verdragen dat iets kapot is.”

Hij vermoedt dat het in zijn bloed zit, want zijn ooms waren schrijnwerkers en meubelmakers. Door zijn veeleisende job kon hij niet zo gemakkelijk tijd vrijmaken voor houtwerk, maar sinds zijn vijftigste gooide hij het roer volledig om. De aanleiding was het eerste Repair Cafe in Nederland, in 2013. Met een vriend waagde hij de sprong om het hier ook te proberen.

“We konden via de campagnes van de overheid heel snel aan sensibilisering doen. Een jaar na de opstart bleek dat we het best goed doen: zeven op de tien voorwerpen die hier kapot toekomen, vertrekken hersteld.”

Er zijn ook andere winsten naast het verkleinen van de afvalberg. We zien het ontstaan van een makercommunity die intern van elkaar leert, zo ook Bart. Dat is prachtig, maar hij leerde tijdens zijn burn-out om alles met mate op te nemen.

“Ook plezante dingen moet je doseren, want een teveel is slecht voor de passie. Laat je vuurtje langzaam en bestendig branden, anders brandt het op voor je er een nieuw houtblokje kan tussengooien.”

Naast de warme gemeenschap die Bart er opbouwde, is de kern van wat hen samenbrengt nog steeds maken en herstellen. Het zijn net raadseltjes, stelt hij vast, die je probeert op te lossen.

“Het is eigenlijk erg problematisch dat winkels door de hoge herstelprijs mensen aanbevelen om gewoon een nieuw exemplaar te kopen. Eigenlijk is zo’n café een bottom up initiatief, de burger die zegt dat het genoeg geweest is.”