“Al van jongs af aan wilde ik beelden maken, lang voor ik wist dat het kunst kon zijn.”

Het tekenen zat er van kleins af aan in. Als kind vond hij al plezier in potlood en papier. Een gevonden vriendenboekje uit zijn kindertijd bevestigde zijn vroege ambitie: op tienjarige leeftijd schreef hij al dat hij later tekenaar wilde worden. Toch had hij toen nog niet kunnen vermoeden dat hij er ooit zijn beroep van zou maken.

“Soms is de weg naar je bestemming allesbehalve recht, maar toch onvermijdelijk.”

Zijn opleiding begon met drie jaar grafische vormgeving, een traject dat hij niet afrondde wegens een gebrek aan motivatie. In plaats daarvan koos hij voor reizen en zelfontdekking. Hij trok voor lange periodes naar Australië en Zuidoost-Azië. Tijdens zijn laatste reis begon hij te reflecteren over zijn toekomst. Het idee om schilder te worden begon vorm te krijgen. Na terugkomst schreef hij zich in voor avondonderwijs. Al vanaf het eerste moment voelde het juist; hij kon er zijn creatieve energie de vrije loop laten. Zijn docente Sofie Muller zag zijn potentieel en moedigde hem aan om dagonderwijs te volgen. Na het succesvol afleggen van het ingangsexamen studeerde hij in 2007 af met onderscheiding. Hoewel hij nog een didactische cursus volgde, merkte hij dat lesgeven niet zijn roeping was.

“Soms is het niet de kunst die je kiest, maar de kunst die jou vindt.”

Na zijn studies schilderde hij verder, maar zonder noemenswaardig succes. Terugkijkend omschrijft hij zijn werk uit die periode als ondermaats. Hij werkte halftijds als afwasser in een rusthuis, een job die hij aanhield, ook na zijn verhuis terug naar Ronse. Het waren moeilijke jaren. Zijn creativiteit droogde op en depressieve gevoelens staken de kop op. Hij voelde zich zoekende, onzichtbaar zelfs.

“Sommige ontmoetingen zijn geen toeval, maar sleutels tot een andere wereld.”

Een kentering kwam er in 2013, toen hij in contact kwam met de gerenommeerde kunstenaar Mark Manders. Hij kreeg de kans om bij Manders als assistent aan de slag te gaan — een droomjob, zoals hij het noemt. Manders werd een mentor voor hem. Deuren die tot dan toe gesloten bleven, zwaaiden plots open. Hij kreeg inzicht in de werking van de kunstwereld.

“Wanneer de nood om te creëren onhoudbaar wordt, ontstaat iets nieuws.”

Op een dag zat hij in zijn atelier, een ongeopende doos kleurpotloden naast zich. Hij voelde dat het moment gekomen was. Hij klapte de doos open en begon intuïtief te arceren op een wit blad. Het resultaat was een abstract, donkergroen werk — zijn eerste in die stijl. De tekening raakte hem diep. Tot dan toe had hij zich nog nooit aan abstractie gewaagd, maar dit voelde als een begin. Acht jaar lang werkte hij als assistent bij Manders, terwijl hij thuis keihard werkte aan zijn eigen oeuvre, buiten de uren.

“Een kunstenaar leeft in het ritme van zijn werk, niet in dat van succes.”

Vanaf 2013 begon zijn carrière echt vorm te krijgen. De overstap van tekenen naar olieverf bleek een lange zoektocht, maar langzaamaan kwam de trein op gang. In 2015 had hij zijn eerste solotentoonstelling in de Ververij. Het werk sloeg aan, en de verkoop was een succes. Daarna volgden meerdere groepstentoonstellingen en uiteindelijk vond hij een vaste plek bij Galerij Barbé in Gent.

“Van kunst leven is balanceren tussen passie en planning.” Het kunstenaarschap levert hem vandaag een inkomen op, al blijft het soms krap. Dankzij een financiële buffer kan hij magere maanden overbruggen. Toch lukt het: hij leeft van zijn werk. “Verder doen,” zegt hij, “dat is het belangrijkste. Als dromen werkelijkheid worden, voel je pas echt de waarde van doorzetten.”

Charlie noemt zichzelf een gelukkig man. Hij is dankbaar dat hij zijn brood mag verdienen met wat hij het liefste doet. Tien jaar geleden had hij dit nooit voor mogelijk gehouden. Zijn partner speelt daarin een cruciale rol: zij bleef altijd in hem geloven, ook toen hij zelf twijfelde. Zonder haar, zegt hij, was dit niet gelukt.

“Toekomst is wat je maakt, met visie én vergaderingen.”

Wat de toekomst betreft, blijft hij vastberaden doorgaan. Daarnaast zet hij zich volop in voor de vzw die hij mee oprichtte, waar hij ook in de raad van bestuur zit. De organisatie vergt veel overleg en energie, maar het doel is helder: binnen enkele jaren een ontmoetingsplek en exporuimte realiseren in hun gebouw. Een plek waar kunst en gemeenschap elkaar kunnen versterken — net zoals Charlie zelf gegroeid is door anderen en hun geloof in hem.

Benieuwd naar het werk van Charlie? Bekijken zijn website of volg hem op Instagram!